En geloof ik wat ik geloof
Veel lezers van dit net opgestarte dagboek, een hart vol verlangen, kennen mij van ‘A Wish in een Bottle’. Mijn praktijk en eigen onderneming waarin ik me richt op verbinden. Verbinden met jezelf en je omgeving. En dan met name de verbinding tussen ouders, verzorgers en Hoger bewuste, gevoelige kinderen.
Kinderen die vaak bepaald gedrag laten zien wat anders is dan wat we gewend zijn in onze dagelijkse maatschappij. Gedrag wat we vaker dan nodig is, willen labelen om er grip op te krijgen. Of gedrag waar we zelf als ouders ongemakkelijk van worden, omdat we het niet kennen of gewend zijn vanuit onze eigen opvoeding en jeugd.
Maar eigenlijk gedrag wat ons iets wil laten zien.
Ik kan het me nog als de dag van gisteren herinneren hoe mijn avontuur naar verbinding is begonnen.
Eigenlijk heb ik me altijd al een ander soort meisje gevoeld, wanneer ik keek naar de mensen om mij heen. Althans zo voelde dit voor mij. Ik kan me vaak genoeg herinneren, en dan met name zo rond de puber leeftijd, dat ik mij vaak afvroeg hoe ik mij moest gedragen. Om erbij te horen en in het plaatje te passen.
Dit gevoel en gedrag kan meerdere oorzaken hebben, en is bij de meeste die dit ervaren hebben of nog steeds ervaren terug te brengen naar een of meerdere aangeleerde patronen of emotionele wonden. Laten we dat voorop stellen, en is dit aan jou om dit te onderzoeken waar dit vandaan kan komen.
Daarbij is dit ook gedrag en ontwikkeling die bij deze leeftijd hoort. Alleen wat ik nu beschrijf voelde anders. Soms voelde het misschien wel of ik een toeschouwer was van m'n eigen leven, en af moest kijken bij mijn leeftijdsgenootjes en omgeving hoe ik mens moest zijn, en wat nou precies de bedoeling was.
Ik roep dit nog steeds wel eens gekscherend… wil je me helpen, om te leren hoe ik mens moet zijn.
En ik merk dat dit ook vaak de noodkreet is van de kinderen in deze tegenwoordige tijd. Het kunnen en durven landen en aarden op deze aarde. En direct mee moeten op de denderende trein van hun omgeving, nog voor zij geland zijn.
Zo begon het eerste lampje te branden toen ik zelf moeder werd van 2 kinderen. Bij de zwangerschap van de eerste had ik al zo duidelijk het gevoel dat er een avontuur van start ging. En dat mij gevraagd werd in de denderende trein te stappen die bewust worden heet. Naast het avontuur van levensgrote veranderingen ging er iets helder wetend in mezelf aan. Iets dat voor mij voelde als een gevoel dat ik herkende, en voelde als thuis.
Mijn kinderen werden geboren, groeiden op en de situaties diende zich aan de lopende band aan. Leuke maar ook zeker minder leuke. Keer op keer had ik het gevoel te moeten ploeteren, alsof ik een marathon liep door de blubber. Voelde alles tegen te zitten.
Dit hoef je maar een klein tijdje te doen en ik kan je garanderen dat wanneer het zo aanvoelt je niet op de flow van je leven zit, maar razend snel uit de bagger moet zien te komen, aan de kant mag gaan staan en wachten tot de blubber is opgedroogd. Waarna je met gemak het zand van je kleren mag kloppen.
Je kan er wel vanuit gaan dat voor ieder mens hier op aarde, de bron van overvloed en vooruitgang beschikbaar is. En dat wanneer iets niet loopt in je dagelijks leven, je jezelf de vraag mag stellen wat je anders zou kunnen doen of welk ingeslopen patroon of overtuiging jouw geluk in de weg staat.
En dat betekent dus… een andere koers bepalen.
Dit was voor mij een moment van wanhoop. Ik mezelf kwijt was, en dood ongelukkig. En twee kinderen die hun koers kwijt waren, omdat ze vanuit een hoger bewustzijn leefde en het contact met de aarde kwijt waren. En bij het kunnen. aarden en gronden de hulp nodig hadden van een moeder in verbinding met haar hart.
Met een pedagogische achtergrond en een flinke dosis nieuwsgierigheid moest ik eerst weer terug naar wie ik was. Op zoek naar waar mijn kracht ligt, en voelde ik dat dit anders kon. Ben ik gedoken in de wereld van Energetisch kindertherapie en coaching. En daar nog een bak aan uitbreiding bij.
En vond ik. mezelf, in de inmiddels 12 jaar, beetje bij beetje, als een ui die gepeld wordt, weer terug.
Bij iedere stap naar verbinding moest er iets los gelaten worden, en kreeg ik een stukje van het thuis komen terug. Waarna ik dit altijd weer terug zag in mijn omgeving. In de verbinding met andere en ook mijn kinderen. Als een perfecte spiegel van mijn zijn. In de vorm van welzijn en geluk, maar ook in het behalen van de gewenste resultaten vanuit wensen en verlangen.
Ook wanneer situaties of gevoelens niet prettig voelde of die ik niet meer terug wilde zien, ging ik aan de slag.
De wijzen waarop ik doe en heb gedaan zijn er velen. Van meditaties, tot schrijven, maar ook energetische behandelingen en helingen. En daarbij het uitgangspunt alles zo aards mogelijk en begrijpbaar te maken.
Ondanks dat veel van het holistische werk zweverig kan zijn, hou ik ervan de dingen tastbaar en concreet te maken.
Ik zeg altijd hier op aarde moeten we het doen!
Al deze methoden te samen hebben mij geholpen de weg te vinden naar binnen en naar geluk en overvloed. En daarbij heb ik vele andere kunnen helpen op hun pad naar rust, balans en geluk.
Nu wil ik nog even terug naar hoe het allemaal begon.
Voor mij staan de nieuwe kinderen hierin centraal. Nieuwertijds wil ik het eigenlijk niet meer noemen. Maar het zijn de nieuwe kinderen, die met bosjes geboren worden op aarde.
Kinderen die een boodschap te brengen hebben, en de mensen willen laten zien en leren dat liefde onvoorwaardelijk is. Hoe wij als volwassenen de weg naar binnen mogen lopen, naar ons hart. Deze kinderen schromen niet om keihard op deze knoppen te drukken, die vaak pijnlijk en vastgeroest zijn.
Ze hebben vaak een hoger perspectief op de aardse zaken en kunnen verder kijken dan de generaties voor hen. Zij zien hoe wij als mens patronen en gewoonten kunnen en mogen ombuigen waardoor we meer liefde, overvloed en balans kunnen ontvangen.
Ik voelde in ieder geval, dat ik wilde weten wat er nog meer was, en ben het volle bak aangegaan. En wat het me allemaal heeft opgeleverd, gaan jullie de komende maanden zeker nog voorbij zien komen hier.
Tegelijk hebben deze kinderen vaak hulp nodig met het mens zijn, hebben ze liefdevolle begeleiding en begrip nodig. Van ouders, leerkrachten en medemensen. Wat mij betreft zijn het de brengers van de lessen van het onvoorwaardelijke lief hebben.
Nu wil ik hiermee niet zeggen dat we de rollen moeten omdraaien, en alles goed moeten vinden wat deze kinderen te vertellen hebben. Zij hebben meer dan structuren nodig en stabiliteit, om vanuit deze veilige basis de wereld te kunnen geven waarvan zij voelen dat het nodig heeft.
En tegelijkertijd zouden wij als oudere generaties meer flexibel mogen zijn, en open mogen staan voor wat zij te vertellen hebben. Ook al is het iets wat wij niet gewend zijn, zouden we zaken best vanuit een ander perspectief mogen bekijken en deze kinderen uitnodigen tot het vertellen van hun verhaal. En dus de verbinding maken tussen het oude en het nieuwe. Open staan voor eindeloze mogelijkheden.
Wil ik graag afsluiten met een vraag die ik mezelf vaak voorleg.
Wat nou als… er nog veel meer mogelijkheden zijn dan dat we dachten. En alles kan.
Wat zou er dan allemaal nog mogelijk zijn?
Geeft het eens een kans en stel jezelf de vraag, want wonderen bestaan!
Vanuit liefde en de wens mijn geluk te willen delen met andere heb ik een boek geschreven. Een boek met een dapper konijn in de hoofdrol, dat vanuit een holistische visie en de gedachte dat alles mogelijk is, op zoek gaat naar zijn ware zelf. En wat hij zelf kan doen om in zijn kracht te staan.
Het boek bevat een combinatie van verhalen, achtergrond informatie en leuke oefeningen. Aangevuld met inspirerende tekeningen. Het kan gelezen worden door volwassene en kinderen. Maar nog leuker om het avontuur van Hoppie samen te beleven!
