Het is een zondag middag en ik weet het nog goed… En nee het is geen slecht sprookje! Het is t moment dat ik mijn vriendje vertel dat ik zijn hulp nodig heb. Ik heb namelijk een idee.
Een plan dat een kleine dosis discipline vergt en ik ben ook maar mens. Een mens met veel te grote dromen en een max aan capaciteit. En dus gezegend met een vriendje dat mij altijd en onvoorwaardelijk bijstaat. Tegelijkertijd heb ik vaak medelijden met hem. Maar dan wel in positieve zin.
Dat hij met mij is. Iemand die niet stopt, moeite heeft met gronden en momenten heeft dat ik als een denderende stoomtrein door alles heen ga. En dan de subtiele vraag aan hem of hij mij daarin kan helpen. Helpen af te remmen, en me vast te houden aan iets wat aarde heet. Gewoon, omdat ik niet zonder kan en anders weg vlieg.
Vroeg ik hem mij te helpen. Met de vraag: “Ik ga iets nieuws doen en heb je nodig. Om me een schop onder m’n kont te geven als ik geen zin meer heb.”
Ik heb mij namelijk voorgenomen iedere dag een stukje te gaan schrijven over mn leven, wat ik meemaak en hoe ik andere kan helpen op weg naar hun bewustwording en geluk.
Discipline is m’n tweede naam en ik weet dat ik t in mn rugzak heb. Sporten, een jaartje rond en tussen de bodybuilders staan, alle seizoenen voorbij zien komen tijden het zwemmen in de zee. Of zoveel opleidingen in een jaar proppen dat je niet meer weet waar je moet zijn.
En ga zo nog maar veen door. Doorzetten en gaan. Als ik iets wil dan ga ik ervoor. Maar dan wel in de gezonde vorm. Even voor de duidelijkheid.
En dan niet te vergeten het boek van Hoppie en de magische toverdrank. Vier jaar lang heb ik de zon opzien komen tijdens het schrijven van dit verhaal. En weet je … ik genoot ervan. De stilte, liefde en voldoening die loskwamen tijdens het neerzetten van iedere letter op het digitale papier.
Nu heb ik weer wat nieuws. En daar gaan we weer, en zit er weer een stukje discipline aan waar ik erg lekker op ga.
En dan niet zo zeer de controle maar wel de structuren en de wens naar het zuivere moment. Het terug keren naar binnen en weten en voelen dat daar iets zit wat eruit moet.
En wanneer? Niet op de momenten dat het druk is, omdat we dan bezig zijn met van alles en nog wat.
Maar niet in de vroegte van de dag. Dan is t anders. Net het moment na het ontwaken waarbij we na in een staat zijn geweest van slaap en terug keren op aarde en de mogelijkheid hebben te putten uit de bron van waarheid. Die voor ons alles beschikbaar is.
De bron waaruit ik mijn boek heb mogen ontvangen. 4 jaar lang. En waaruit ik voel dat er nog meer mag komen. Als we open staan in een staat van ontvangt.
Dropte ik dit heel naïef en gezellig bij.. mijn vriendje!
“Ik ga vanaf 1 januari 2025 weer schrijven… en wel ’s morgens vroeg.” Keek mij een gezicht aan wat ik kon lezen.
De gedachten van hem wakker te worden, omhoog te kijken en mijn gezicht alleen nog maar te zien in het licht van een laptop.
Knus! Al zeg ik t zelf.
En ik snap t. Werkelijk geen reet aan, maar ik hoop meer dan waardevol.
Want wat hij er voor terug krijgt is meer dan waardevol. Een vrouw dat haar hart mag en kan volgen. Omdat zij voelt dat zij dat mag en kan doen, terwijl hij erbij is in haar aanwezigheid. Waarbij zij zich geliefd en gezien voelt in alles wat ze is.
En vanuit deze plek hem alles kan en wil geven wat hij nodig heeft.
Omdat zij haar hart volgt en dat alles is wat telt.
