In de vorige afleveringen probeerde ik gezellig in m’n eentje te overnachten op een kasteeltje in Limburg. Helaas strandde ik met auto, in een veel te kort rokje in de berm. Waarna Alie van de wegenwacht zo lief was mij op een pittoresk stationnetje af te zetten, zonder telefoon en in the middle of nowhere met de mededeling: “Meid, het ga je goed!”
Bevrijdend zeker! Een gevoel van geluk en voldoening? Uhhh iets minder. Maar een lekker bodem voor het afbranden van mijn innerlijk feniks om weer uit de as te herrijzen, meer dan dat!
En dan moet deel 2 van, ken je dat verhaal van die vrouw die… nog komen.
In m'n vorige verhaal heb je kunnen lezen hoe ik me afvraag wat er in je naar boven komt wanneer je aangewezen bent op jezelf. Zonder hulp, middelen en comfort. Voor mij was dit er een van. Er werd zo’n beetje op alle knoppen gedrukt die ik maar in mij had, om de boel intern eens even lekker op te schudden en onder ogen te komen. “Jij wil groei.” hoorde ik mezelf zeggen. “Dan krijg je groei meid!”
Alsof ik door een zeefje werd gehaald en (met het universum of alles wat is aan de hand) we even gingen kijken wat er van mij over bleef. Ik heb momenten als deze gekend waarbij ik werkelijk het gevoel had dat er niets meer over was. Wellicht herken je dit gevoel als ik het omschrijf, maar er woorden aan geven blijf ik lastig vinden.
Ik omschrijf het vaak als een gevoel van leegte en eenzaamheid die zo immens groot is, waarbij alles stil wordt om je heen, en je je midden in een enorme storm begeeft waarbij alles verdwijnt maar tegelijkertijd alles is.
Je daar stil staat en niet anders kan dan het over je heen te laten komen en ondergaan.
Niet anders kan dan vertrouwen op jezelf en weten dat alles goed is. Er geen goed of slecht is en geen oordeel. De immense kracht van ongeluk, gelijk staat aan de immense kracht van geluk. En alles hetzelfde is.
Dit voelen in je lijf en je hoofd, met het conflict als gevolg. De stilte, waarin je niet anders kan dan alle gedachten en gevoelens op laten komen en ze bekijken. Zonder oordeel, en daarna weer laten verdwijnen.
Tijdens dat ik dit begin te vertellen voel ik aankomen dat dit niet 1 verhaal gaat worden. Er komt zo veel in mij op wat ik wil vertellen, dat er zo nu en dan een vervolg op zal gaan komen.
Zo komt bij het het vertellen van dit verhaal, het thema ‘The rise of the Phoenix’ bij mij naar boven.
Een symbool voor wedergeboorte, vernieuwing, hoop en oneindigheid.
Maar goed! Dat is voor later en even terug…
Dat aankomen bij het schattige kasteeltje is nooit gebeurd. De lessen die mijn ziel wilde leren meer dan. En daarbij mij dichter brachten bij wie ik voel te zijn. De kracht te voelen en de eenvoud. Ook dit is een gevoel van overwinning en kracht die ik heel goed kan zien in de vorm van energie, maar moeilijk om te zetten in woorden.
Een gevoel van samensmelten met de ziel en dichter komen tot de kern.
Als ik het dan toch zou moeten verwoorden dan wellicht tevredenheid.
Deel 2!
Na het kasteel avontuur had ik besloten, althans m’n hogere zelf, dat we door moesten op het ontwikkel pad en dat er nog wat werk te doen was. Dus, had ik het fantastische idee weer een weekend weg te willen met mezelf, maar dan naar een landgoed. In de bossen van Utrecht en de eenzame eik, die helemaal niet zo eenzaam bleek te zijn.
Door naar fase 2 en nog meer verbinden met mezelf. De laatste angels eruit te halen die mijn geluk in de weg staan. Voor een nieuw en meer vervuld leven. Ik heb nu eenmaal wensen en doelen gesteld waarvan ik voel dat ik daar naartoe wil in m’n leven hier op aarde.
En zoals we dan zeggen: “We gaan niet zitten wachten tot de gebraden kippen naar binnen komen vliegen!” “Dus aan de bak!”
Ik voelde een ongelooflijke drang dit te willen doen, en nog een keer de diepte in te gaan om te zien wat er op mijn bodem nog te vinden was. En wat me nog tegenhield in de weg naar het verbinden met de kern van wie ik ben.
Deze reis ging voorspoedig en op de snelweg heb ik vriendelijk gezwaaid naar Alie van de wegenwacht die iemand anders aan het redden was met autopech.
Kwam ik aan in een heerlijke omgeving! Kort samengevat.. ik had een plan voor mezelf en doelen neergezet. Dit wilde ik aanpakken en belichten, en ik voelde aan alles dat het pittig zou worden.
Er waren momenten dat ik me weer in een tornado bevond en het leek of er geen einde aan kwam. En werd mijn vertrouwen behoorlijk op de proef gesteld.
De vragen op alle thema’s die voorbij kwamen, en die mij enige vorm van paniek brachten waren… Wat nou als alles anders is als wat ik nu denk te weten? Wat nou als, ik alles moet loslaten wat ik denk dat is? En wat nou als, ik niets meer heb en ben, wat blijft er dan nog over? Kan ik nog een keer helemaal opnieuw beginnen en rijzen vanuit het as? En leven hier en nu en alle uitkomsten loslaten? Kan ik als mens loslaten wat ik denk dat is? En alleen maar zijn...
Wat ik geleerd, ervaren heb en weet, is dat we als mens graag de controle willen hebben. Op situaties, uitkomsten en andere mensen. Controle op onszelf en de wensen en verlangen die we hebben.
Maken we graag een beeld van hoe iets, wat we graag willen eruit zou moeten zien.
Alleen wat ik ook weet, is dat we dan vaak ons eigen geluk in de weg staan. We helemaal niet weten of er wellicht nog iets mooiers en groters voor ons beschikbaar is en we onszelf beperkingen opleggen. En daarmee te kort doen.
Omdat dat grotere misschien wel heel erg eng en oncomfortabel is, maar wel meer aansluit in waarde. Ons net nog een stukje overtuiging of blokkade laat zien waar we niet naar durven te kijken, omdat we dan weten dat we weer even terug geworpen kunnen worden. Naar die storm en die pijn die veilig weg gestopt is, maar wanneer we hem durven trotseren de weg vrij maakt naar die waarde en liefde waar we zo naar verlangen.
Vinden we het als mens fijn om structuur en veiligheid te creëren in onze externe wereld.
Als ik het zou mogen zeggen is het fundament zoveel sterker wanneer we deze veiligheid in onszelf zouden kunnen vinden. Dat we openstaan voor de signalen die we krijgen in ons dagelijks leven of op komen in onszelf. Als ideeën en gedachten op onverklaarbare wijze. En deze kunnen zien, en ons leiden naar een betere plek en omstandigheden. Die waar we naar verlangen en onze ziel om vraagt.
Kan ik jullie zeggen dat dat weekend op t landgoed uit dit tweede deel, alles heeft overtroffen. Niet omdat ik heb gefeest en de slingers heb opgehangen, maar omdat ik voelde dat dit een keerpunt in mijn leven was. Ik naar de diepte ben gegaan omdat ik voelde dat dit is wat ik wilde. Een leven in verbinding met mezelf en liefde.
Ik nog een keer alles heb afgebrand wat mijn geluk in de weg stond, en daarna rustig de tijd heb genomen en nog steeds neem, om vanuit mezelf en in mezelf, een veilig en vertrouwd fundament op te bouwen. In verbinding met wat is, en waarbij ik vertrouw en geloof, dat alles mogelijk is. Als je maar bereid bent om het te zien, en er iets voor te doen.
Want! Deze vrouw had het verlangen om een heerlijk weekendje weg te gaan, deel 3.
En deze keer niet alleen. Een weekend weg met alles erop en eraan!
En meer dan ik ooit had kunnen wensen…
