En we vinden er wat van. Hoog bewuste en gevoelige kinderen vinden zo wie zo van alles. En ik als hoog bewust en hooggevoelige moeder vindt dat dat moet kunnen. Er naar handelen dat is wat anders. Maar voelen, ervaren en erkennen is meer dan belangrijk wanneer je meer voelt dan wat je oog ziet. 

We hebben binnenkort het basisonderwijs voor de oudste afgerond en ’t was een behoorlijk hobbelige weg. Ik heb er vaak over verteld en anders is er nog meer dan voldoende schrijven van mij te vinden waarin ik daar over vertel. Uiteraard ben ik ook te benaderen wanneer er vragen zijn over hoog bewust, gevoelige kinderen, het schoolsysteem en het gedrag van kinderen. 

Wij zijn nu toe aan een volgende stap. En er zullen er nog veel volgen.

We hebben het advies gesprek gevoerd en zitten nu in de afrondende fase. Ondanks dat hij het waanzinnig doet, vind hij het een ding. Er komt namelijk weer een verandering aan. Een verandering die hoort bij het dagelijks leven, en waar we als mens mee te dealen hebben. 

Ik herken ’t als geen ander. En worstel me zo goed mogelijk als ik kan door grote en kleine veranderingen heen. In de hoop dat alles zo goed mogelijk uitpakt. Want ja… dat hoofd verteld vaak iets anders. Zo zie ik dat. 

Tijdens het vergaren van kennis heb ik ook opleidingen gevolgd die betrekking hadden op het lezen van het energiesysteem van mensen, en dan met name kinderen. Ik ben zelf net als mij kinderen redelijk gevoelig voor het voelen van emoties van andere mensen en heb een uitermate creatief brein. Al zeg ik het zelf.

Iedereen heeft zo zijn manieren en talenten. Ik zet alles wat ik voel razend snel om in beelden en maak alles het liefs visueel om zo te begrijpen wat ik voel. Zo heb ik ook mijn manier om het brein van mensen te lezen. 

Bij hoogbegaafde, meer bewust, en sensitieve mensen zie ik daar verbindingen en radertjes. Die allemaal nauwkeurig met elkaar samenwerken. Bij kinderen met een boven gemiddeld analytisch vermogen ziet dat er anders uit. Zij zijn uitermate knap in het toevoegen van tandwieltjes om zo hun vermogen te vergroten. Oplossingen te bedenken voor problemen en obstakels, en buiten de kaders te denken. Erg knap en serieus waardevol. Helmaal als je je beseft dat er nogal wat problemen in de wereld op te lossen zijn. Maar wanneer dit toegepast wordt op een lopend probleem, patroon, obstakel of blokkade, erg lastig. En niet wenselijk. 

Op deze momenten wil je juist de zaken zo simpel mogelijk maken. Geen tandwielen toevoegen die voor verwarring zorgen. Terug naar simpel en het hier en nu. 

Zo werkt dit ook bij kinderen met hooggevoeligheid, begaafdheid en verandering van situaties. Deze manier van benaderen wordt dan ook in deze situaties geactiveerd. Met als gevolg de meest verschrikkelijk scenario’s die ontstaan onder hun ogen. Die alleen maar angst creëren en geen hoop.

En dan doen we er ook nog een schepje bovenop. En laten we het creative vermogen om gedachten tot realiteit te laten komen ook tot leven komen. We maken het allemaal lekker even visueel. De emoties voelen alsof ze al voor de deur staan. 

Geef dit een paar uur sudder tijd en de wereld is verwoest en de mensheid vergaan. 

En dan hebben we daar de goedbedoelde adviezen van de omgeving. De geruststellende woorden als: “Maak je niet druk, het komt wel goed.” Heel lief en meer dan goed bedoeld.

Natuurlijk komt het goed en alles is al goed. Alleen wanneer jij voelt dat je actief aan de slag moet met het verwijderen van deze radertjes, dan maakt het niet meer uit wat iemand tegen je zegt. Dan is ’t enig wat je kunt doen, erin gaan zitten. Het zenuwstelsel tot rust laten komen in een omgeving waar je niet gestoord wordt en je veilig voelt. En soms met wat hulp en rust tot de conclusie komen dat je zelf de creator bent van jouw gedachten. 

Lang leven de begaafdheid om groter te kunnen kijken en voelen dan het gemiddelde. Waardevol voor de wereld… Jazeker! Handig in het dagelijks leven…. Niet altijd. Kun je leren hoe hier mee om te gaan? Meer dan dat! 

Maar nu even terug naar afgelopen week. 

De basisschool wordt afgerond en we gaan door naar de volgende fase. Terug gaan en stoppen is geen optie, en alles komt heel snel dichterbij. En ja.. dit was ook het besef van mijn zoon. 

Kak! Ik heb m’n advies gesprek gehad, en gehaald waar ik voor ging. Zo trost als een pauw, maar nu moet ik door. Na de eerste open dag sloeg de frustratie en irritatie toe. En ja dacht ik, daar gaan we. Verandering, wrijving en groei. Maar voornamelijk, daar ligt werk voor mij. Als moeder. 

Wat speelt er nu precies en welke radertjes heeft hij in de tussentijd aangemaakt wat ik niet gezien heb? Want dat is hoe het werkt. 

Is het heel makkelijk voor mij om invulling te geven aan de situatie. Of de gedachten van deze kinderen in te vullen naar de ideeën die ik heb. Maar is dat wat er speelt? Of heb ik mijn overtuigingen en oordelen uit te zetten, en met een open houding de juiste vragen te stellen? 

Deed ik dit dus tijdens het terug rijden, met mijn ogen in de achteruit kijk spiegel, richting twee kinderen die daar op de achterbank zaten. Met een zorgelijke blik. En stelde ik ze de vraag: “Wat gaat er in je om?”

Kwam daar een antwoord wat ik in de verste verte niet had zien aankomen. 

Mijn oudste vertelde mij eerst onder de indruk te zijn van het tempo van de tijd. En het leek alsof in een klap een bubbel was lek geprikt. Voelde hij de druk van het opgroeien en leren verantwoordelijkheid te krijgen over je eigen leven. De druk van het groot worden. En na een paar minuten kwam daar de grootste zorg. 

Hij zou een jaar lang zonder de dagelijkse aanwezigheid van zijn broertje moeten doen. 10 jaar lang zijn zij bijna onafscheidelijk geweest. 2 handen op 1 buik. 1,5 jaar leeftijdverschillen en vele vragen verder, of het misschien en tweeling was, waren zij de afgelopen jaren zo op elkaar ingespeeld dat nu het moment was aangekomen, dat zij zich bewust waren geworden van een scheiding van een jaar. 

Een in groep 8 en de andere op het voortgezet onderwijs. 

En dit moment kwam nu heel dichtbij. 

2 jongentjes met een grote mond over hoe groot ze al zijn, en wat ze wel niet kunnen, nu ineens zo klein en kwetsbaar. Teruggeworpen naar de realiteit dat ze het nu een jaar lang allemaal alleen moeten gaan doen. 

Was de keuze van de school ineens geen prioriteit meer. Eerder de onzekerheid van de stappen zetten om in de grote wereld te kunnen vertrouwen op je eigen veiligheid, en de onzekerheid die daarbij komt kijken. Kon ik niet anders dan erkennen en bevestigen dat dit inderdaad is wat het zal gaan zijn. Ben ik niet gekomen met goedbedoelde adviezen, of ze geven van een goed gevoel, maar heb ik het gelaten. En heb ik ze laten praten. Geluisterd hoe ze elkaar vertelde hoe erg ze elkaar zouden gaan missen, hun best gingen doen weer op dezelfde school te komen, en hoe graag ze de verbinding in stand wilde houden. Maar ook hoe ze zich voelden over de angstige en moeilijke momenten die komen zouden gaan. 

Want ja, die zijn er ook en dat is oké. Waar wrijving zit, zit groei. 

En wat heb ik een groei en ontwikkeling gezien. Voor een kind wat meer ziet dan het oog en een weg heeft gelopen die niet mild was. En ook al zijn we er nog niet, en zullen er nog tal van obstakels komen. Ik voel aan alles dat de basis er ligt. En hij gaat dit doen! 

En we gaan het er nog veel over hebben. Over angsten, onzekerheden en verandering. En ik ga als moeder geen oplossing aandragen, maar heel veel luisteren. Luisteren wat hij te vertellen heeft en hoe zijn radertjes lopen. 

En dan loop ik steeds een stukje met hem mee. En zoeken we het geluk in het hier en nu!