Vaak haal ik mijn inspiratie voor het schrijven of de onderwerpen die ik graag wil onderzoeken uit de contacten met de mensen om mij heen. Uit gesprekken, of in verbinding met non-verbale communicatie. Dat maakt me niet uit. Overal zit wel wat in wat me aan het denken zet.
Gelukkig voor mij ontmoet ik veel mensen, en ik word daar blij van.
Met als gevolg dat ik vanmorgen, na het afzetten van m'n kinderen na een succesvol kerstfeest gister avond, en nog een laatste ochtend in het vooruitzicht, voldaan en gelukkig in mijn auto zat met een heerlijk kerstmuziekje op de radio. Betrapte ik mij op dat ik volmondig kan zeggen dat ik mij bij deze aansluit bij team kerst!
Nu kan ik op afstand de vraagtekens boven je hoofd zien op poppen. Waar heeft deze vrouw het nu weer over?!
Aan het begin van de maand ontstond er een waardevol gesprek over wie wel of niet lekker gaat op de feestdagen. Zo ontstond er een grapje over team kerst of juist niet.
Ik kan jullie vertellen dat ik jaren ver bij team kerst vandaan ben gebleven. Die hele maand overigens had moeder natuur van mij, met betrekking tot de drukte en feestdagen, mogen skippen als t even kan. En ik weet dat er meerdere mensen zijn die moeite hebben met dit fenomeen. Voelen dat ze bij t een horen of t andere.
Maar wat als… er nou ook iets tussen in bestaat?
Ik wil bijna zeggen dat de bijnamen als Ebenezer Scrooge en The Grinch mij niet vreemd zijn. Saborteren van de feestdagen deed ik niet, maar als ik mij terug kon trekken en op mezelf kon zijn dan heel graag. Ik had altijd zo’n gevoel van verplichting.
Moeten pieken in gelukzaligheid en plezier op een specifiek moment. Op momenten waarop een hele maatschappij had bedacht dat dit moest gebeuren. Bijna op commando. En gek genoeg voelde ik dit dan nooit op deze momenten, wat toch een gevoel van schuld of onvrede met zich meebracht. Er naar uitkijken of op zoek gaan naar iets op een bepaald moment. En het niet kunnen vinden.
Misschien ook wel bijna teleurstellend of eenzaam. Nu is dit hele op zoek gaan naar iets wat veel onvrede teweegbrengt bij de mensheid. Het eindeloos op zoek zijn naar iets. Blijven kijken en rijken naar de verte en niet kunnen zien wat er voor je ligt.
Wat nou als… ik dit of dat heb, of heb bereikt, dat weet ik zeker dat ik gelukkig zal zijn.
Maar wat nou als… dat er nooit gaat komen, het niet bestaat of niet voor jou bedoelt is.
Wat nou als… je dichterbij gaat kijken, dat wat voor je ligt nog veel mooier en groter is dan wat je zoekt. En dat gelukkig zijn in de kleine momenten zit. Zoals een waardevol gesprek met iemand op een dag dat het geen kerstmis is. Of wanneer je even een kwartiertje in alle rust een kopje koffie kunt drinken en de rust in jezelf kan voelen.
Nu terug naar team kerst!
Na dit leuke gesprek over wel of niet aansluiten bij team kerst en alle pogingen die gedaan zijn mij te overtuigen, wat meer dan gelukt is, kwam ik vanmorgen tot de conclusie dat ik echt gelukkig ben. En dat gelukzaligheid niet te vinden is in die 2 dagen maar dat het er altijd is, het hele jaar door.
365 dagen en een beetje meer
En dat ondanks de drukte deze maand en de strakke en de overvolle planning ik blij word van hoe de feestvreugde zich natuurlijk en volledig organisch voor m’n ogen manifesteert in een vorm die past bij hoe ik het graag zie.
Hoeven we niet op zoek te gaan naar het geluk, maar komt het geluk naar ons toe op de momenten dat je er niet naar op zoek gaat. Wanneer we hier en nu leven en bewust, kunnen we de feestvreugde altijd voelen en ervaren. Omdat het vlak voor ons ligt en zelf kunnen kiezen om het te zien.
Dus Ja! Ik heb zin in de feestdagen, maar ook zeker in alle andere dagen van het jaar!
En om het geluk te zien en te ervaren dat voor me ligt, en wat naar mij toe mag komen.
En wat mij betreft mag er dan nog een team bij. En wel team genieten van elke dag.
Voel je welkom!
