Dit bovenstaande stukje tekst is uit een nummer van Froukje. En als je benieuwd bent naar de rest, dan raad ik je aan het op te zoeken.
Ik ga er altijd vanuit dat de schrijver van een liedje zelf een gedachte of bedoeling heeft met een nummer. Zelf haal ik er wat uit waar ik iets aan heb. Of net dat stukje wat mij inspiratie geeft. Het zijn de zinnetjes die me raken en waar ik iets bij voel. Soms haalt het een emotie bij me naar boven, of een situatie, waar ik blijkbaar, nog even naar mag kijken.
Maar vandaag had ik een plan!
Ik was er helemaal klaar voor om iets te schrijven over kinderen en nieuwe schoenen! Vanmorgen, toen ik mijn eigen kinderen naar school bracht, zag ik namelijk een vader lopen met een huilend kind, dat zijn nieuwe schoenen niet aan wilde.
Dat vind ik interessant...
Niet perse vermakelijk, want ik ken deze situaties ook maar al te goed en heb uiteraard, mij kennende, daar verschillende ideeën over. Niet om iemand af te zeiken, maar puur om het geluk en bewustzijn van het kind en de ouder te verhogen. En anders naar situaties als deze te kijken.
Want nieuwe schoenen zijn gewoon kut! En voelde ik in eerste instantie de behoefte hier over te vertellen. Maar…
De dingen gaan zoals ze gaan. Even als de toestroom van informatie en verhalen door mij heen. Ik kan ideeën hebben en perse iets willen, maar als 't anders moet gaan dan is dat zo.
Zo ook met de tekst uit het liedje hierboven.
Het raakte me.
Er zitten zoveel lagen in verborgen. En ik weet dat veel mensen zich er op een bepaalde manier in herkennen.
Zijn het niet de angsten die zich onaangekondigd aandienen in de avond en nacht, dan wel het duale gevoel tussen het licht en het donker. De tweestrijd, het verlangen naar rust, en geluk, en tegelijkertijd diep van binnen weten dat het licht er is. Niet weten welke kant op te gaan, maar ook de intense hoop dat alles goed komt.
Overspoeld worden met de grootsheid van de leegte en de wanhoop. Wachtende tot de zon weer opkomt.
Er zijn momenten dat ik deze ook heb, en er alles aan probeer te doen hier uit te blijven. Mij vast probeer te houden aan de dromen en doelen die ik heb.
Waarbij ik, zo goed als mogelijk, m'n best doe ruimte te houden voor een flexibele uitkomst. Maar die immense innerlijke drang voel om ze na te jagen. Altijd!
Dat gevoel dat zoveel groter is dan de wanhoop van de nacht. Dat gevoel te willen vasthouden. En ik weet, en vertrouw dat alles goed komt. Zoals het goed mag en kan komen. Voor mij en anderen.
Ligt er liefde op de bodem van oceaan,
En zal ik duiken, want ik moet 't halen.
Voor de zon weer op gaat!
