Misschien kennen jullie het wel. Het is een liedje van Acda en de Munnik wat ik pas geleden doorgestuurd kreeg. Ik krijg wel vaker liedjes doorgestuurd en geloof dat het nooit toeval is. Ook in muziek en liedjes zit iets magisch.
Het maakt iets in me los of het raakt me op een plek waarvan ik even vergeten was dat dat kon. Zo hebben we allemaal wel liedjes die iets met ons doen. Of zit er iets in de tekst wat ons wat wil vertellen.
Zo viel er bij mij net een kwartje, terwijl ik op de fiets naar huis zat en aan het luisteren was.
En daarbij mezelf de vraag stelde. Op welk moment heb ik voor mezelf besloten om te gaan lopen.
Lopen op het pad naar verbinding met mezelf.
Van te voren niet te bedenken wat het inhoudt en wat het van een mens vraagt, maar gewoon een zielsverlangen. Dat wanneer ik heb besloten om wensen en verlangen te formuleren, en hier uiteraard ook een gevolg aan te geven. En dat er dan ook werk te doen is. Niets is gratis in het leven.
Ik heb veel wensen en verlangen, en deze zijn op alle gebieden in mijn leven. Werk, met betrekking tot m’n kinderen, mijn liefdesleven en m’n levensmissie.
Allemaal losse onderdelen, maar naar mate ik verder loop zo verweven met elkaar. Het ene raakt het ander en alles loopt door elkaar heen als een rode draad en heeft gevolgen voor het ander.
Om uiteindelijk een voor mijn dierbaren en mij een zo gelukkig, zorgeloos en succesvol mogelijk leven te leven. Wat ik versta onder succesvol. En daarbij zo min mogelijk belemmerende patronen door te geven aan mijn kinderen. Mijn patronen op te lossen en ze te doorzien. Achter me te laten en door te gaan.
Ik kan je zeggen… soms vind ik het pittig en voelt het veel.
Probeer ik het allemaal zo positief mogelijk te brengen omdat ik weet dat het wat oplevert. En eenmaal besloten vanuit de ziel om te gaan lopen, is er geen weg meer terug. Althans zo voelt dit soms.
De ziel en de onvoorwaardelijk liefde voelt waar het naartoe moet stromen, en er lijkt alsof er geen ander gevolg aan gegeven kan worden dan erachteraan te gaan. En te blijven lopen.
Situaties poppen voor me neus op, omdat ik daar uiteindelijk om heb gevraagd. Omdat ik opgeslagen ervaringen, emoties en patronen wil oplossen en achter wil laten. Er een hoger perspectief op wil krijgen en zien. Ik, mijn ziel wil zijn wat is, en niet met wat het denkt te zijn.
Wil je groei? Dan komen er uitdagingen. En dan zul je ze moeten nemen als je het wil overstijgen.
Innerlijk conflict uiteraard! Het is onwennig, en vergt geduld en compassie met jezelf. En uiteindelijk ook met de mensen om je heen. Want zij laten je als geen ander zien wat er in jezelf gezien mag worden.
En dan… wanneer iets is gezien en overstegen is, lopen we weer door. En blijven we lopen totdat het volgende zich aandient.
Heb ik op het pad, dat ik al mijn hele leven loop, veel afslagen genomen die me ver van mezelf vandaag brachten, omdat ik dacht dat dat de keuzes waren die ik moest maken. Inderdaad dacht, in plaats van voelde. En waarbij ik steeds minder contact voelde met wie ik werkelijk was.
De weg terug vinden is een hele rit, maar wat ik wel weet is dat ik wil blijven lopen. Samen met de mensen die met mij mee willen lopen, en mij laten zien welke afslag ik wel of niet kan nemen. En welk pad mij dichter brengt bij wie ik werkelijk voel te zijn.
Heb ik op een moment besloten te gaan lopen, en zal ik dit blijven doen…
