Zou ik het liefst willen zeggen. “Zet de deur wagenwijd open, en nodig hem bij je uit.”
Het speelt bij mij al even om over dit onderwerp te willen schrijven en vertellen. Het is namelijk een onderwerp dat me fascineert en waar ik bepaalde ideeën over heb. Nu weet ik tegelijkertijd dat onderwerpen als de Duivel ook iets kan oproepen bij mensen en dus ook bij de lezers.
Belangrijk vind ik dan ook om erbij te zeggen dat dit stuk alles behalve, bedoelt is om mensen te choqueren of te kwetsen, maar alleen om liefde en eenheid te creëren. Het bij elkaar brengen, en iets te kunnen betekenen in het dichten van de kloof in dualiteit.
Alles er kunnen laten zijn. Goed of slecht, licht of donker, hemel of hel. Een hoger bewustzijn creëren en de vragen kunnen en mogen stellen over wat er is. En dit bespreekbaar maken.
Het is het brein wat een oordeel heeft en heeft besloten wat goed en slecht is. Natuurlijk ben ik ook een weldenkend mens en weet ik heel erg goed welk handelen helpend is en welk niet. Net als dat ik dat ook heb ondervonden in mijn leven. Situaties waarin ik mij heb gemaneuvreerd en alles in mij herkende dat dit niet helpend was voor mijn welzijn en dat van andere. En het hoofd hier dan redenen voor laten zoeken om het te rechtvaardigen.
Ofwel de stem van de Duivel aan de ene kant en de Engel aan de andere kant.
Beiden met dezelfde intentie. Mij terug te brengen naar m’n hart en te voelen welk keuze ik echt wil maken. Zou ik bijna willen concluderen dat de Duivel een onderdeel is van onszelf. Gedachten en ideeën die we zelf creëren. Een uitnodiging van het hogere zelf.
Naast het maken van keuzes in m’n leven heb ik ook andere donkere momenten gekend.
Zoals velen mensen. Ook in deze zat de Duivel op de rand van m’n bed. Liet me zien wat ik aan het doen was en gaf me de kans om m’n daden te herzien. Gaf hij mij iedere dag de kans om opnieuw te beginnen. Afscheid te nemen van het donker en te kiezen voor het licht.
Angst voor de donkere kant van onszelf zal er altijd blijven denk ik. Een natuurlijke vorm van alertheid die ons scherp houdt. En bewust. Van de onderliggende patronen die nog op de loer liggen en nog niet opgelost of verwerkt zijn. En misschien ook wel nooit opgelost zullen worden in dit leven. Er gewoon mogen zijn en bekeken worden met compassie. Omdat ze ook een onderdeel zijn van wie we zijn. We zijn licht en donker en dat is onderdeel van ons leven hier op aarde.
Omarm beiden kanten van jezelf en breng ze samen. Kun je er boven uit stijgen zonder oordeel, en net als een adelaar alles vanuit een hoger perspectief bekijken?
Uiteindelijk hebben ze beiden het zelfde doel en een functie. Het in verbinding brengen van het Zelf. Lichaam, geest en ziel. En gewoon zijn.
Dus ja… heb ik mezelf de afgelopen jaren aangeleerd, dat als er op de deur wordt geklopt, en er bij mij een onheilspellend gevoel omhoog komt, daar naar te luisteren. En met alle liefde die ik in mij heb de deur te openen. En de Duivel met alles wat hij is binnen te laten.
Thee te zetten en samen in gesprek te gaan. Te luisteren naar wat hij mij te vertellen heeft of wat hij mij wil laten zien. En tot nu toe is mijn ervaring, dat als we er samen uitgekomen zijn, het licht weer opkomt. Het gevoel van zwaarte afzwakt en langzaam verdwijnt. En plaats maakt voor een gevoel van trots en liefde. Voor alles wat is. Een gevoel dat onbeschrijfbaar is en vele malen groter dan de angst.
Nemen we afscheid van elkaar en kijk ik uit naar de volgende keer. Dat er weer op mijn deur wordt geklopt. En nee… het maakt mij niet uit wie het is. Ik doe met alle liefde de deur open en zet een nieuwe pot met thee. En kijk ik uit naar een goed gesprek.
Voel je welkom!
