Het is vandaag eerste kerstdag. Na een heerlijke avond gisteren en een rustige dag vandaag even geen schrijven over blije kerstsferen. Niet omdat t er niet is maar er is gewoonweg geen inspiratie op dit moment.
Wel inspiratie over het volgende.
Films of boeken over bergen of avonturen van mensen die stranden in afgelegen gebieden. Denk hierbij aan bergen of bossen. Het fascineert me en zet me aan tot denken.
Ik heb zo'n beetje alle films gezien en heb een aantal van dit genre boeken gelezen. Een van m'n favoriete gaat over een man die maanden moet overleven in de bossen van Canada en hier uitgebreid schrijft over hoe hij dit doet en wat er dan door hem heen gaat.
Vanavond heb ik samen met mijn kids gekeken naar een film waarbij 2 mensen met een vliegtuig crashen in de bergen. Zelfde idee, andere omgeving. En wat doe je dan? En hoe blijf je in leven?
Ik kan je zeggen, ik ga er helemaal in op en dan nu het waarom? Om de simpele reden dat ik me af vraag wat ik zou doen. Wat zou ik doen als ik alleen was en wat zou ik doen als ik met 1 of meerdere mensen was?
Welk deel van jezelf komt er dan in je naar boven waarvan je nooit dacht dat je het zou hebben. Welke fases komen er voorbij en hoe vindingrijk ben je in situaties als deze. Heb je genoeg kennis en ervaring om je weg terug te vinden naar de bewoonde wereld.
Nu weet ik ook dat wanneer je het niet opzoekt dat situaties als stranden in de wildernis niet snel voor zullen komen maar ik denk dat het dagelijks leven best wel vergelijkbare situaties heeft die net dat zelfde stukje overleving in een mens kan aanzetten.
Als het allemaal even moeilijk wordt, of je hebt het gevoel dat je op het randje van leven of de dood zit, welk deel gaat er dan in je aan. Ga je vechten, vluchten, of bevriezen? En lukt het je ook om weer de rust te vinden en de juiste keuze te kunnen maken?
In het dagelijks leven heb ik al veel situaties meegemaakt die me dit lieten ervaren. Heb de dood in de ogen gekeken, en grote angsten ervaren dat alle grenzen over ging, en er uiteindelijk geen angst meer was. Vanuit pure overgave. En het heeft me veel geleerd over wie ben en waar ik toe in staat ben. Waar m’n krachten zitten en waar m’n zwakte ofwel uitdagingen zitten.
Echt sneeuwbergen beklimmen of alleen in ‘the middle of nowhere’ overleven heb ik nog nooit gedaan. En eigelijk lijkt het me wel wat. Ooit had ik een wens om de Mount Everest te willen beklimmen, alleen dat vonden mijn kinderen maar niets. En dat snap ik! Er zit een groot risico aan en zij houden graag hun moeder nog even langer bij zich.
Een paar nachten helemaal alleen in het bos, dat groter is dan het bos bij mij om de hoek, zou een mooi begin zijn. En ik hoor je denken, dat stelt toch niet veel voor. Nee, inderdaad. Het is niet veel.
Alleen wat er in een mens losgemaakt wordt of de kans krijgt om naar boven te komen, is vele malen groter. Het avontuur, en de grote die het met zich meebrengt. Net even buiten de comfort en de spanning van het leven. Ik wordt er warm van. De natuur en ik, ik en de natuur, en overgeleverd zijn aan wat is.
En dan maar eens zien of je kan vertrouwen op jezelf en dat wat je dacht te zijn!
En wie weet volgt er nog eens een verhaal over… Wat ik deed toen ik strandde en moest overleven!
